bilinçaltı hediyesi

chuky beni arıyor. bir ipucu bulduklarını söylüyor. ben de hemen sinop limanına gidiyorum. bir binada toplanmışız, fbi karargahı. sonra bir şeyler oluyor ve ben gangsterlerin malı (burada mal dememin nedeni gizli olması değil sadece mal işte, ne malı ben de bilmiyorum yani) nasıl kaçıracaklarını anlıyorum. “öncelikle denizden geçirmeyi deneyecekler, sonra kara yolunu, olmadı helikopter kullanacaklar.” diyorum. rüyamda bile ne kadar zekiyim (!) görüyorsunuz. sanki başka kaçma yolu var. neyse sonra ben ve chuky, kaçacakları tekneyi basıyoruz. onlardan korkup arabayla kaçıyorlar. biz de peşlerine… son bir yokuş var ama ne yokuş, sanırsınız ki argo villasına çıkıyoruz. –argo villası: ulysess moore serisinden hatırlayacaksınız.-

derken, araba duruyor. chuky yardım bulmaya gidiyor. arabanın iki kapısı açık. biri havalandırma için, biri de zaten bozuk, kapanmıyor. –biz nasıl fbi ajanlarıysak artık, doğru dürüst arabamız bile yok- sonra gangsterler geliyor ben de onlardan kaçırmak için o yokuştan geri geri araba sürüyorum. bayağı bir iniyorum, nehir seviyesine yirmi metre kala, yoldan çıkıyorum. arabayla nehre iniyorum.

bu sırada filmlerde olur ya, bir dış ses vardır. olayları anlatır, kimi zaman bu dış ses, ana karakterin kendisidir. rüyada o durum söz konusu işte.

“eğer nehri geçebilseydim, karşı kıyıdan devam edebilirdim.” diyor dış ses ben.

ve bu sırada çok da derin olmasa da geniş olan nehri geçerek karşı kıyıdan devam ediyorum. ama karşı kıyıda ne bir yol ne bir düzlük. hep ağaç, kaya, su. üzerine bir de sağanak bastırıyor, kurtul kurtulabilirsen.  bu sırada yukarıdan bir kamyon üzerime düşüyor.

dış ses ben: “yeterince hızlı gidebilirsem kamyon düşmeden karşıya varabilirdim.” 

sonra hızlanıp, son anda geçmeyi başarıyorum. gidiyorum gidiyorum. araba dökülüyor ama.

dış ses ben: “bu yolu takip ederseniz varacağınız tek bir yer olacaktır.” 

bu sırada araba kayaya çarpıyor, ben dışarı fırlıyorum. zaten denize varmışım, bir falezin dibindeyim, daha gidebileceğim yer yok. etrafta üç tane yıkık baraka var. ve bölge tamamen ıssız, hiç kimse yok. çaresizliğimi kabullenip bir kayaya oturuyorum ve suyla oynamaya başlıyorum. bu sırada kamera çekimi uzaklaşıyor ve kendimi iyice görüyorum. kafamda mavi bir tüy var! filmin sonu gelmiş gibi görünüyor. artık burada öleceğimi anlıyorum.

dış ses ben: “hayır, ben ölmedim.” diyor. “öldürüldüm.”

ve rüya sona eriyor. güneş yükseldiği için –saat 05:43- uyanıyorum.