Delikanlı Çağımızdaki Cevher

Bu yazıyı hiç yazamayacağım sandım.

Aslında bakarsanız herhangi bir doğum günü yazısı yazmayı düşünmüyordum ama söyleyecek çok şeyim var, içimde tutmak istemediğime karar verdim. Hem bu ilk doğum günü yazım değil!

Öncelikle bu seneki doğum günümde kimsenin herhangi bir şeyi saklama çabası yoktu. Her şey açık ve netti. Hediyeler hariç! O gerçekten uzun süre muamma olarak kaldı. Üst üste herkes bir şeylerden bahsedip ama ne olduklarını söylemedikleri için meraktan çıldıracak duruma geldim. Bana bu işkenceyi reva görenlere de selam olsun, ayıp ayıp!

Her zamanki gibi sabah 5.30’ta kalktım. Bazı işlerimi hallettim. –Macar’la ilgili yazımı A4’e dökmek, denklem çözmek, Deep Purple’ın şarkılarını düzenlemek gibi- 7.30’ta S-ra aramıştı, evden çıkarken onu geri aradım. Meğer bana alacakları pastanın nasıl bir şey olacağını falan soracakmış. “Allah aşkına bana daha bir şey sormayın.” Dedim. Çünkü kendisi iki hafta önceden beri “Benim 17 Ocak’ta doğan bir arkadaşım var, ona ne alayım, doğum gününde ne yapalım?” gibi sorular soruyor. İşin garip yanı, bu işi eğlenceli kıldı denebilir. Çünkü hani bir saklayalım, sürpriz olsun kasıntısı olmuyor. Zaten her defasında da doğum günü çocuğu durumu çakar. :D

Arabaya binmemle daimi yol arkadaşlarımın “Doğum günün kutlu olsun Paul, iyi ki doğdun!” demeleri bir oldu. Açıkçası şaşırdım, hasta olduğum için kaç gündür görüşmüyorduk, unutmuş olmalarını bekliyordum. İşin komik tarafı, hepsi sırayla ardı ardına aynı şeyi söyledi ve tonlama giderek düştü. :D Doğum günümü kutlamayan N-an’ın ise arabadan indikten sonra “Unutmadım, sadece rahat rahat sarılayım diye şimdi söyledim.” Demesi ayrı bir komikti, çok büyük ihtimalle unutmuştu çünkü. :D  

Bundan sonrası sıradan bir gün gibi devam etti. Tabi öğle arasında keke kibrit sokup getiren arkadaşlarımı saymazsak… Ki bu cidden sürprizdi. Yani kibritleri bir metre ötemde yakıyorlar ama ben kitaba o kadar dalmışım ki fark etmedim bile. :D Sonra yıllardır doğum günü pastaları kesen çakımla onu da kestik. Bundan sonrası yine normal bir gün gibiydi. Tabi B’nin ağrıyan dişi yüzünden yemek yiyemeyip, aç kalması, bunun acısını da her zamanki gibi benden çıkarmasını saymazsak…

Neyse, sıra geldi doğum günü kutlamasına… Pasta geldi, şarkılar söylendi. (Türkçe-İngilizce-Korece) Malum uluslararası bir topluluğuz biz asdasdasda Sonra fotoğraflardı, yemeklerdi, hediyelerdi derken sonuna geldik. Sonra gidip lahmacun yedi bizimkiler. :D Ardından dağıldık. Biz saatin geçmesini beklemek için yandaki kafeye geçmişken sonunda Shiru ile konuşma fırsatı bulabildim. Aslına bakarsanız bu oldukça zor oldu. Şöyle anlatayım;

Her zaman olduğu gibi yine çişim gelmiş, çok sıkışmışım, tuvalete gidelim diye çığırıyorum. Bir yandan da çıkmamız gerekiyor, ortalık karışık falan… Böyle bir anda Shiru arayıverdi, eh az sonra tuvalete gideceğimi düşünürsek az sonra onu aramak üzere kapattım. Sonra tuvalete gittik, çıktık tam arayacağım derken Chuky aradı. Doğum günü hediyesiyle ilgili yanlış anlaşılmayı düzelttik falan. Sonra tam kapattım, annem aradı, kutladı falan. Sonra o kapattı, anneannem aradı, “inşallah beyaz saçlı bir nine de olursun” falan dedi ama bu duanın ne kadar iyi olduğu konusunda şüphelerim var. Neyse, o da bitti ve sonunda Shiru’yu arayabildim. Ama açmadı. Tabi ki endişelendim, mesajda yazdığı korkunç köpekler tarafından yenildi mi acaba? Diye düşündüm. :D Neyse ki bu benim kuruntum çıktı, Shiru sapa sağlamdı. Bayağı bir havadan sudan konuştuktan sonra günün anlam ve önemine değindi. Bana şarkı söyledi! Adam akşam vakti, pek de kimsenin olmadığı bir sokakta Trap’i ve Mutlu yıllar sana’nın 3 dildeki versiyonunu söyledi. Ha Trap’i ben istek parça yaptım, orası ayrı. Tam 7 aydır bıkmadan usanmadan dinliyor bu zat zaten. :D Neyse, teşekkürler Shiruuu, çok sevdim bunu ben. ^^

Sonra eve geldim…

Kimse yoktu. Daebak!!! Üzerimi değiştirir değişmez, diğerlerinin yanında bakamadığım hediyeler baktım. Ve… Huh… Cidden çok etkilendim. Şimdi ne kadar etkilendiğimi sizlere anlatmayacağım, hayatımda ilk kez mutluluktan ağladığımı falan da… O kadar özele girmek istemiyorum asdsadasda

Hediyelerle ilgimi duygu ve düşüncelerimi de yazacaktım ama bu kez hepsi fazlasıyla “özel” O yüzden onları da es geçiyorum. Sadece şunu söylemeliyim ki hayatımda hiç bu kadar anlamlı ve derin hediyeler almamıştım. Çok ciddiyim. Bütün bu düşündükleriniz, yazdıklarınız… Kutular, notlar, yüzükler, yumurtalar ve yıldızlar… Gerçekten inanılmazdı. Huh… Diyecek bir şey bulmak zor. Her ne kadar bugün dolaylı yoldan yaptığım konuşma pek etkili olmasa da buraya bir daha yazacağım, belki buradan daha etkili olur. :D :D Bir yandan da “Bazı şeylere kelimeler kifayet etmez, iyisi mi bu derin duyguları sözcüklerin dar kalıplarına sığdırmaya çalışarak sığlaştırma.” Diyen tarafımı susturmaya çalışıyorum. Ayrıca üç yıldızdan sonra okumayı bırakın. Ciddiyim.

“Her ne kadar odun ve öküz olsam da… O kadar da değil, yuh!

Bilirsiniz, bazen insanın durdurmak istediği anlar vardır, herkesin vardır. Maalesef dizideki uzaylılardan farklı olarak zamanı durduramıyorum. Ama eğer bu anı bir fanusa koyabilseydim, içine başka bir an koyamayacak olsa idim bile yine bu anı seçerdim.

Her zaman birlikte gülelim. Bu anları fanusa koyamayız ama unutmayın ve ölümsüzleşsin. Bu en büyük isteğim. Resmen edebiyat parçaladım ama teşekkür etmek istiyorum ve bunu hak ettiğiniz kadar yapmak gerçekten çok zor.

Ben sadece… Minnettarım.”  

***

Hala okuyor musunuz? Peki, siz bilirsiniz.

Evet, bugün benim doğum günüm.
Size doğum günleriyle ilgili değişen düşüncelerimden bahsedeceğim o yüzden de.
Çok da önemliymiş gibi.

2012’ye girerken:

Bakınız bir başka saçmalık daha var… Doğum günü kutlamaları… Ne sinir bozucu.

Bütün o “İyi ki doğdun!” bağırışları, bir günde sarılman gereken 276434567654347654567 kişi.

Her sene aynı sürpriz. –Arkadaşlarım tarafından-
Dostum, numaraya gerek yok. Doğum günümü hatırlıyorum, sizin de hatırladığınızı biliyorum. Unutmuş gibi yaptıktan sonra elinizde pastayla bağıra çağıra gireceğinizi biliyorum.

Öyleyse ne anlamı var?

Bunu söylediğimde kızıyorlar bana. Amaç illa bir kutlama yapmaksa daha farklı şeyleri kutlayabiliriz.

13 Ocak 2014:

Yıllar boyunca yılbaşlarını, doğum günlerini ya da benzer günleri kutlamaktan hoşlanmadığımı söyledim durdum. Yalan da değildi, ne zaman bugünler gelse acıdan başka bir şey duymuyordum. Ama nedeninin mantıksız geldiğini söyleyerek kendimi kandırmışım yıllarca. Aslında bu değildi sebebi… Ben geçmelerinden nefret ettikçe saniyelerin onlarında daha hızlı koşmasıydı. Hele doğum günlerinde… Tek yapmak istediğim şey bağıra çağıra ağlamak, sonra uyumak…

Şimdi ne düşündüğümü soracak olursanız…

Bu insanlar beni çok mutlu ettiler. İnanılmaz derecede. Dedim ya, ifade etmek imkansız. Ama bu mutluluğun bana verdiği kötü duygular da var. “Mutluluk bile acı veriyor çünkü sonu var biliyorum.”

Ayrıca cesur biri olduğum söylenemez. Pek çok korkum da var. Bunun son olmasından, bir daha mutlu olamamaktan ve en çok da sevdiklerimi kaybetmekten… En mutlu anımda şeytan dürtüveriyor ve “Fazla mutlu olma.” Diyor. “Hepsini kaybedebilirsin.”

Umarım yanılır.

Doğum günü meselesine geri dönecek olursak… Çok iç açıcıyım akşam akşam, biliyorum. Ama kızmayın bana. Ben gerçekten çok yaşlı hissediyorum. Bir yüzüm toprağa bakıyor, bir ayağım çukurda.  Cahit Sıtkı 35 yaş şiirini benim için yazmış, her mısrasında kendimi görüyorum.

Yaş otuz beş! yolun yarısı eder.

Dante gibi ortasındayız ömrün.

Delikanlı çağımızdaki cevher,

Yalvarmak, yakarmak nafile bugün,

Gözünün yaşına bakmadan gider.

Şakaklarıma kar mı yağdı ne var?

Benim mi Allah’ım bu çizgili yüz?

Ya gözler altındaki mor halkalar?

Neden böyle düşman görünürsünüz,

Yıllar yılı dost bildiğim aynalar?

Zamanla nasıl değişiyor insan!

Hangi resmime baksam ben değilim.

Nerde o günler, o şevk, o heyecan?

Bu güler yüzlü adam ben değilim;

Yalandır kaygısız olduğum yalan.

Hayal meyal şeylerden ilk aşkımız;

Hatırası bile yabancı gelir.

Hayata beraber başladığımız,

Dostlarla da yollar ayrıldı bir bir;

Gittikçe artıyor yalnızlığımız.

Gökyüzünün başka rengi de varmış!

Geç fark ettim taşın sert olduğunu.

Su insanı boğar, ateş yakarmış!

Her doğan günün bir dert olduğunu,

İnsan bu yaşa gelince anlarmış.

Ayva sarı nar kırmızı sonbahar!

Her yıl biraz daha benimsediğim.

Ne dönüp duruyor havada kuşlar?

Nerden çıktı bu cenaze? ölen kim?

Bu kaçıncı bahçe gördüm tarumar?

Neylersin ölüm herkesin başında.

Uyudun uyanamadın olacak.

Kim bilir nerde, nasıl, kaç yaşında?

Bir namazlık saltanatın olacak,

Taht misali o musalla taşında.