genç pehlivanlar (2015)

yine vize haftasından yine ders çalışmam bir günden sevgilerimle...

dün bir belgesel izledim. dündü sanırım. bugün günlerden ne? her neyse, yakın zamanda bir belgesel izledim. "genç pehlivanlar" isimli bu belgesel film iki bin on beş yapımı. yönetmeni daha önce muhtemelen sizin de adını duymadığınız biri, mete gümürhan. documentary making dersi kapsamında izletildi ve yönetmen de söyleşi için geldi. (söyleşi sırasında elden ele gezen yoklama kağıdı, hocanın vay efendim niye kimse gelmedi "herkes derse geliyor şimdi niye bu salon boş, beni mahcup edeni ben de mahcup ederim" söylemi sonucunda ortaya çıkan komik bir sahnedir)

amasya güreş merkezi yatılı okulu’ndaki 26 çocuk, geleceğin güreş şampiyonları olabilmek için birçok zorluğa göğüs geriyor. genç pehlivanlar’ın kahramanı olan bu çocuklar, bir yandan da erkek egemen bir ortamda ergenliğin bildik sıkıntılarını yaşıyorlar. yönetmenin müdahale etmeden, yakından gözlemiyle, çocukların arkadaşlıkla rekabet arasında geçen gündelik hayatlarına tanık oluyoruz. (kameraarkasi.org)

dersim vardı gösterim sırasında, dersi eksem ekmesem mi, izlemeye değer mi değmez mi derken, hoca yoklamayı ilk ders alınca sıvıştım. hadi bakalım deyip salona girdim. son zamanlarda yaptığım en iyi seçimlerden biri olabilir. o kadar beğendim ki bunu anlatmanın bir yolu yok. yönetmen gelip de konuşmaya başladığında ben başka bir dünyadayım ve büyük ölçüde de "bu filmi bu adam mı çekmiiiiş" kafasındaydım. film o kadar bizdi, o kadar bendi ki onu çeken adamın hollanda'da doğum büyümüş olması türkçe'yi adam gibi konuşamaması (aksanı yoktu ama o tipik sorunsal, kelimeler akla gelmiyor) falan... hani böyle istedim ki o filmdeki hocaların aksanıyla konuşan böyle buram buram anadolu kokan bir herif gelsin salona.  ben de diyeyim ki abi budur işte, biz buyuz... hiç de havalara giremedim. öyle söndü bütün coşkum. yine de çok, çok güzeldi film. bütün salon defalarca kahkahalara boğulduk, diğerlerini bilmem ama ben yine bol bol ağladım da.

söyleşi esnasında arkadaşımızın aslı özge'nin köprüdekiler ve hayat boyu filmlerinin yapımcısı olduğunu da öğrendim. önce bir "hııı peki o zaman görüşürüz" havasına girsem de ben hayat boyu'nu izlemedim ve köprüdekiler'de güzel filmdi ve hayat boyu'nun da fragmanı iyiydi. auf einmal'den daha önce bahsetmiştim, pek hoşlaştığım bir film olmamış, fikir güzel olsa da beni bir hayli baymıştı. sanki bizim buralarda takılsa daha mı iyi olur ne? neyse, konu yine aslı özge'ye geldi. asıl kahramanımıza dönelim. gümürhan'ın yapımcılığını yaptığı çoğu kısa olmak üzere daha birçok film var ama bu yönetmenliğini üstlendiği aynı zamanda yazdığı ilk film. (gerçi kendisinin söylediğine göre ilk başta alsında iki kardeşin öyküsüymüş ama süreç içinde çok farklı bir yere gelmiş tabi.) 

benim fikrimi soracak olursanız bu film yönetmeni aşmış ve kendi dünyasını kurmuş. uluslarası berlin film festivalinde special mention of the generation ve kplus ınternational jury ödülü aldı. az önce bahsi geçen hocamızın da dediği gibi bu batılı(?) arkadaşların çekmiş olduğu bir belgesel sayılabileceği için (mete gümürhan da kendisini avrupalı olarak tanımladı bir ara, muhtemelen çok da bilinçli değildi) oryantalist bakış açısından kendini sıyırmış olması filmin en güzel özelliklerinden biri. tabi ki voiceover ya da bunun gibi belgesel klişe teknikleri de yoktu. çocuklar harikuladeydi, kesinlikle hiçbir senaryo yok, tamamen doğal gelişen olaylar hepsi. cidden çok iyiydi her şeyiyle, zaten hep belgesel çekmek istiyorum, iyice ateşledi beni. lütfen lütfen lütfen ben de bir gün böyle bir şey çekebileyim!