çok anlamsız yazı

şuan ödev yapmam gerek ama ben bu yazıyı yazıyorum. bu bir ne yazısı? kimse bilmiyor.

üsküdar'da bir sahaf festivali geldi geçti. yürüme beş dakika mesafede olması bende "amaaan nasıl olsa giderim" rehaveti oluşturduğu için sondan bir önceki gün ancak gittim. "oha bitti lan!" iki tane terry pratchett kitabı bulunca hemencik aldım. biraz komikti çünkü standdaki görevli kadın acı çekerek sattı resmen.  heinrich böll'ün ciltli bir palyaço baskısına bakarken adam okudun mu hiç diye sordu, evet çok severim dedim. "ve o hiç bir şey demedi" kitabını şiddetle (kesin oku mutlaka oku bulur bulmaz oku çok güzel harika) tavsiye etti.

ya derse uyumadan gidince çok iyi dinliyorum be. tuhaf biliyorum ama hipnoz olmuşum gibi odaklanıyorum. saçma salak bir durum daha.

ekşi elmalar'ı izledim, şu yılmaz erdoğan'ın yeni filmi.  altı diyorum on üzerinden. Güzel filmdi, sonu olmamış, harcanan sahneler var ama manzaralar mükemmeldi gerçekten.

radyo programı meselesi de var. eveeeet, ilk yayınımı gerçekleştirdim, yarı yarıya bir facia sayılabilir bile olsa ilk sonuçta, ne bekliyorsunuz ki? benim gibi birinden! annem bile böyle söyledi. yayın sonrası aradım, anlattım. biraz güzel olmadığını. "boş ver, sen çıkmışsın oraya konuşmuşsun, daha ne? senin gibi bir insan..." dedi.

bu bölümde son zamanların türk sineması, müziği ve edebiyatı hakkında konuşmak istiyorum. güzel şeyler var. her pazartesi, saat 17.00, sehir.fm

ya program boyu şarkı aralarında stüdyoda kendini öven çocuk? neymiş efendim, bütün yaylı ve tuşlu çalgıları çalabiliyormuş "öyle bir şey var"mış. iyi halt yiyorsun. kendini övmeye çalışıp durmasa ve bunu süreç içinde öğrensem "vay be" der hayranlık duyarım. şimdiyse tek düşündüğüm "gerizekalı kendini beğenmiş manyak" ah o kıvırcık felsefeci çocuk; drum, saksafon ve gitar çalardı ama bir kez olsun bununla övünmemiştir. diğer çocuklar olmasa bunu bilmezdim bile. insanlar azizim, farklılar. 

şimdi biri yarın sabah olmak üzere bu hafta iki vizem, sonraki hafta da iki vizem var. bir de maşallah sürüsüne bereket ödev var ama son teslim tarihine kadar beklemek olayımızdır. (şu son teslim tarihi aklıma gelmedi de sözlükten deadline'ın anlamına baktım. atın beni denizlereeeee) ama ben antalya'ya gitmek istiyorum artıııııkkkk

annemle babam geldi üç günlüğüne, allahım ne güzel şey aile. ama bu akşam gidecekler, hönkürmek istiyorum. ev iki temizlik iki yemek, insanlık gördü be!

bu aralar yine mühendislikten mi çap yapsam diyorum. ara ara geliyor bana. ama ne yapayım aklım fikrim fizikte, böyle yaşayamam. arada diyorum ki bırakayım okulu sınava girip fizik okuyayım yeniden. bu sefer aldırmadan kimsenin ne diyeceğine. sonra diyorum ki bu benim için fazla idealist bir davranış. sinema sevmediğim bir şey değil ki, genel öyküyü bozarım. en iyisi çap fikri. ailem tarafından oy birliğiyle reddedildi ama olsun. biri sosyoloji diyor biri psikoloji biri hukuk. üniversiteye geçtim, ikinci senem diye bu sorunlar çözülmedi yani.

şimdi bir tane film izlemem lazım, beş tane soru çıkacakmış yarınki vizede. hiç canım çekmiyor izlemek, adı upside down ama aşk filmi yahu. bir de hoca "size aşk filmi izleyin diyorum daha ne istiyorsunuz" diyor ama hocam zaten ben aşk filmi izlemek istemiyorum ki. *izlemedi* (patema inverted diye bir anime var, aşağı yukarı aynı konuya sahip, onun daha güzel ve izlenebilir olduğunu düşünüyorum)

şu yazıyı en az bir haftada yazdım galiba. habire şimdi şimdi dememin sebebi o. mesela şimdi de yarınki sınava çalışmam lazım ama ben ne yapıyorum? bu yazıyı yazıyorum. aferin bana. 

ot gibi yaşıyorum okulla ev arasında. bu nedir kardaşlar? hayır bari o evde oturduğum okulda oturduğum sırada bir şey yapıyor olsam. boş işler bakanı olmak üzereyim, çok yakında!