y'nin kuyruğu

10.06.2015

orijinde oturuyorum. doğduğumdan bu yana dört şehir ve sekiz ev değiştirdim. yine de on dokuz yıl boyunca her yaz döndüğüm bu sabit nokta belki de hayatımın da referans noktasıdır.

her şey burada başladı gibi geliyor, neden? ilk uykusuzluklar, halüsinasyonlar, kişilik bölünmeleri... etrafta kimse olmadığında hissettiğim güven ve özgürlük duygusu. sıkılmadan, bunalmadan yalnızca ben olarak saatler, günler, aylar geçirmek. yalnız olmak. yalın olmak. sadece ben olmak. sade ben.

ne zaman bıraktım cümlenin baş harfini büyük yazmayı? yine de kalemi elime aldığımda yılların alışkanlığı, değişmiyor. büyük bir b yapıyorum, y'nin kuyruğunu bazen kesip bazen bir yılan kadar uzatıyorum. ö'ye ya da ü'ye iki ayrı nokta koymaya çok üşeniyorum. hala çok çirkin el yazım ve yazarken sık sık harf atlıyorum, konuşurken de yutuyorum. sürekli bir telaş ve tembellik arasında sıkışıyorum.

dört beş yıl öncesinden kalan edebiyat dergilerini okuyorum. çoğu zaman beğenmiyorum şiirleri, şimdikileri de öyle, bazen de çok seviyorum. bir şiiri sevdiğim zaman; onu sesli okuyorum, içim kıpır kıpır oluyor, yazanı bulup öpeceğim geliyor, hiç tanımadığım insanlar, bir anda aşık oluveriyorum.

şimdi durmuş, orijinde oturuyorum. son zamanlarda kendi kendime fazla konuşamadım. aslında genel olarak pek konuşmadım. böyle okuyup yazıp izleyerek geçirdiğim bu sevimli günlerde insanlarla olmadığım için sakin, huzurlu ve mutluyum. en fazla fazla filmdeki karakterlere kızıyorum. yine de kendime dair farklı şeyleri de sormaya ve anlamaya başlıyorum. her sorunun cevabını bulamıyorum şüphesiz ama sorgulamaya başlamak için de önce fark etmek gerekiyor.

böyle zamanlarda bir insana ihtiyaç duyuyorum. benimle ilgili hiç bir anısı olmayan, duyumu da olmayan biri. önyargısız yaklaşacak biri demek istemiyorum, bunun imkansız olduğunu daha önce konuşmuştuk. ama nasıl desem, ben o kişi için koca bir sıfır olmalıyım. ve sonra anlatmak istiyorum. cevabını bilmediğim soruları sormak istiyorum. ama herhangi birisi olmamalı. ona güvenebilmeliyim, saygı duymalıyım. ve onun söylediklerini yüz on yaşındaki bir dededen dinler gibi dinlemeliyim. biliyorum çok şey istiyorum ve bu olmayacak ama... bana akıl verecek birine ihtiyacım var. gerçekten. 

orijinde oturuyorum. beynimin bir köşesinde alarmlar yanıp sönüyor: hikaye, mesaj, sinopsis, senaryo, oyuncular, mekan, dekor, storyboard, çekim planları. hepsini iteliyorum.

artık içim rahat değil, ne olacağımı bilmemek canımı sıkıyor, acelesi yok buluruz dedim yıllarca ama işte üniversiteye geldim. sanat sonuçta dedim, sinemadan sıkılamam gibi geldi, bir sene boyunca farklı okullara ve bölümlere geçmeyi düşündüm durdum ama yine de sinema en iyisi gibi göründü. sıkılmak istemiyorum, güzel bir beş yıl geçirmek istiyorum, çalışma masasına zincirlenmek bana göre değil ama sürekli insanlarla iletişim halinde olmak da öyle. yapmak istemediğim bir şeyi yapamam, sevmediğim bir şeyde başarılı olamam, ne ceza ne ödül sistemi harekete geçiriyor beni, bu hayatta tek bir motivasyonum yok onu ya da bunu yapmak için. sadece yazıyorum çünkü o yemek içmek nevinden bir ihtiyaç. ama o bile zorunlu kılındığında bir işkence olabiliyor.

sol ayağım uyuştu. bir şarkı dinlesem mi diye düşünüyorum. senaryo yazmak zorundayım. o filmi çekmeliyim. çekmek istiyorum da. iyi bir film olmasını istiyorum. her şeyimi ortaya koyup gerçekten iyi bir şey çıkarmak istiyorum. ne biçim ne biçem olarak klişelere sıkışamam. kısa filmin sınırları beni zorluyor. eğer uzun metraj çekebilecek olsaydım bu seksen dakikalık, sakin ve kimilerine göre sıkıcı bir film olurdu. karakterler akıllı veya yakışıklı olmazlardı, yalnızca küçük değişimler görürdük. ama bir kısa filmde ne yapacağımı bilmiyorum.

bu aralar sürekli gelecek hakkında düşünüp çıkmazlara giriyorum. belki de çekmem gereken film budur. gençlerin gelecek endişesi üzerine falan. of, şimdiden içim bayıldı.

geçen sene bugünlerde çektiğim bir kaç video kaydını buldum. lysye girmeden önce yine buradaymışım ve bu sefer ders çalışmaya çalışıyormuşum. genelde sınavda hakkında şeyler söylüyorum. bütün dediklerim anlaşılmıyor.

"...yalnızca otuz saniye..."

"...bu ben değilmişim gibi, başka biriymişim gibi..."

"... inşallah hepimiz için en hayırlısı olur..."

"...hayallerim büyük değil, küçük hayallerim var o yüzden gerçekleştirebileceğime inanıyorum..."