hiçbir şeyin on yılı

"acı belli bir eşiği aşınca bilinç kendini kapatıyor. aklın başından gidiyor. (...) yaşadığın onca acıyı, onca utancı unutmak istiyorsun. yoksa bunca acıyla, utançla yaşayabilmen mümkün değil. (...) bir zaman sonra unutmaya çalıştıkların hafızanda kör bir karanlık kuyuya dönüşüyor; yaşadığın her şeyi yutmaya başlıyor. yıllar geçtikçe hafızasızlaşıyorsun. o kuyu hemen her şeyi kendi karanlığına çekiyor ve karanlıklar içinde kalıyorsun." (cemal şakar, kara)

okul kafesinde yemek yerken dergide bir kitap değerlendirmesinde, son sayfada, son paragrafta benliğimdeki "karanlık" bir nokta ışıklanır. çok beklenmedik bir an. yüzümde şiddetli bir tokat, parmakların izi suratımda, böyle bir aydınlanmakla. ufak bir titredim, dergini  kapağı kapanır gibi oldu, tuttum, durdurdum, idrak etme sürecinde anlamsız boşluk, yalnızca bir saniye kadar zaman bekledi. sonra akmaya devam etti. en az elli kişi vardı kafede, hiçbiri ne olduğunu fark etmedi. yandaki çocuklar gülüyordu, birisi film izliyordu, iki kız dertleşiyordu. herkesin ayrımına varamadım, yakıcı bir ışıktı. sana söylemek istedim, herkesten çok sana. "bu yüzden işte bu yüzden unutuyormuşum,"   

dama scout - forget it's good

ben seçmedim bu şarkıyı, bu yazıyı yazarken o geldi bana. ne demek istiyordu emin değilim. ama yine de en çok sana söylemek istedim. unutuyorum çünkü bir kara delik var belleğimde, üzülüyorum bazen unuttuğum için ama inan bana o olmasa, nasıl yaşardım bunca acıyla bunca utançla? en son iki gün önce anımsadığımda anlamsız bir biçimde döküldü sular. ne anımsadığımı bile söyleyemem, bilemiyorum, emin değilim. seninle ettiğimiz kavgalardan ağlamam gerekmez miydi? aramızdaki ilişki gittikçe daha kötü bir yere sürüklenirken, son diyemem çünkü son değil bu, nefret etmiyorum senden ama yorgunum, çok yoruldum. biliyorum sen de yorgunsun ama neden böyleyiz? bizim sorunumuz ne? sürekli bunu sordum kendime. itiraf etmekten kaçtımsa da bir süre en sonunda söyledim işte. 

bunca zaman sonra bile, ne kadar çok şey paylaşmış olursak olalım tanımıyorum seni. ya da onlar mı tanımıyor seni? kimseye söyleme, onlar beni hep gülen biri olarak biliyor dediğinde düşündüm, belki de onlara rol yapıyordun. peki fark eder mi? dürüstlüğe inanmıyorum diyorsun. telefonu elime alıyorum, yazmalı mıyım sana, düzelir mi o zaman? zamanı geldi mi? bana dönmüş, dürüstlüğe inanmıyorum diyorsun. ve biliyorsun. kimsenin yüzde yüz dürüst olabileceğini düşünmesem bile olabildiğince yapsak. buna inanıyorum. biliyorsun. ve diyorsun. düşünmeden konuşuyorum diyorsun ama beni düşünen biri haline getirdin. düşünüp de konuşan biri dürüst değildir. değildir işte. hep törpüleriz düşüncelerimizi, hareketlerimizi. olduğu gibi saf halleriyle çıkmasına izin vermeyiz. rol kesmek değil mi bu? rol yapmak istemiyorum, düşünmeden konuşan ve hareket eden biriyim ben. bunun benim dürüstlüğüm olduğuna inanırım. her zaman iyi sonuç vermeyebilir ama ne yapalım?

haley heynderickx - drinking song

söylediklerim için de kızıyorum kendime söylemediklerim için de. ne düşünüyorsun şimdi, benim mi bir şey yapmam gerektiğini düşünüyorsun. şüphesiz öyledir, kaç defa düşündün ki kendinin haksız olduğunu? nerede duruyorum senin gözünde, anlayamıyorum bir türlü. bu da bir başka sorun. etrafında başka insanlar olmadığında mı seçeneğim? işte yazdım sana, ne olacak şimdi? ya rol yapacağım ve yoluna girecek her şey  -bir sonraki patlama anına kadar- ya da dürüst olacağım ve sonunu ikimizin de kestirmesi mümkün olmayacak. bir şekilde hep vicdan azabı çekiyorum senin yüzünden, ben kendimi suçlamaya bu kadar eğilimliyken bunun geleceğim tek nokta olduğu aşikar değil mi? ancak üzerinden, uzun, oldukça uzun zaman geçtikten sonra sakin bir kafayla değerlendirebildiğimde olayları kendi yanlışım kadar senin ya da başkalarınınkinin de ayırdına varabiliyorum. işte bu sefer kendimi deli gibi suçlamaya girişmeden önce duracağım, kendiminki kadar senin yaptığın yanlışı da göreceğim. rol yapamam hayır, hepimiz bizim için belirlenmiş kıyafetleri giymiyoruz, hayır, hiçbir şey yokmuş gibi davranamam. benim inandığım bu değil ve ne olursa olsun bu şekilde yaşayabileceğimi düşünmüyorum. eğer bu bir felakete sürükleyecekse seni, beni ya da ikimizi birden, bunun olması gerektiği için olduğuna inanacağım. kim bilir belki de seni o kuyunun içine iterim bir gün, belki sen düşersin. eğer bir gün baş edemediğim bir acı ve utanca dönüşürsen unutmak isterim seni. unutmam gerekir. sürekli kafamın içinde olamazsın ki başka acılara, utançlara yer açmam gerekir.

jakob ogawa - you'll be on my mind

şimdi sana yazdım ve bunu yaptıysam o uzun ve uykusuz gecelerde benimle konuşup kaybolmamı önlediğin için. ama üzücü olan bu. bir çeşit minnet. sorumluluk hissine benzeyen bir his. ama yalnızca seni sevdiğim için, kaybetmek istemediğim için olmalıydı. ya da aynı şekilde sen, haklı olup olmamayı umursamadan, kızgın olup olmamayı, kırgın. yazmalıydın. şimdi ikisi de değilken, yalnızca yapmam gerektiğini düşündüğüm için yaptığım için, her şey yoluna girse bile bu unutmayacağım  bir... diyemem, kuyuya düşebilir.

fuvk - anywhere

ama sen unutmayacaksın değil mi? sen dört mevsim bahar, sen birlikte yaşayamayacağın bir acıyla, bir utançla henüz tanışmamış olan çocuk, hatırlayacaksın ve sonra bunu benim karanlık geçmişimden bir parça haline getireceksin. ben bir türlü tam olarak hatırlayamadığım bu anının sorumluluğunu üstlenmek zorunda kalacağım, kendimi savunabileceğim her bir nokta bulanık olacak. "ah biliyorum, böyle düşünmüş söylemiş yapmış olduğum için mantıklı sebeplerim vardı" diyeceğim kendi kendime ama asla hatırlayamayacağım.

bu sefer çok daha dar bir yerde duruyorum, oldukça sıkışık. eğer sen beni oradan çıkarmayı denemezsen çıkmaya çalışmaya niyetim yok. bunun için yeterli arzuya ve güce sahip değilim. eğer sen de bir şeyler yapmayı denemezsen gözlerimi kapatabilir ve seni kör kuyularda merdivensiz bırakabilirim. belki de o haklıdır, belki de bu noktaya gelmişsek zaten bitti demektir. ama bitmişse içimizde hiçbir şey kalmayana kadar söylemek gerek. sonrasında kendi kendimize söyleyip durmamak için ama tuhaf. her zaman kalıyor. bunaldın değil mi? çünkü evet, ben bunaldım. ve artık sana söylemek istemiyorum. hayır mı? bunalmadın mı? anlamaya mı çalışıyorsun? yoo bu mümkün değil şimdi. ama bir gün. belki. 

blood sound - decade of nothing