foster

vaya con dios - lonely feeling

hayatımda bu kadar kendi kendime yettiğim (ya da yetmeye çalıştığım ama sanırım ancak bir yere kadar başarılı olabildiğim) bir dönem daha olduğunu hatırlamıyorum. en yakın arkadaşlarımla bile pek konuşmuyorum, konuşsam da bunlar yalnızca sudan şeyler oluyor. bu onları daha az sevdiğim ya daha az yakın hissettiğim anlamına gelmez. bu yalnızca benim konuşmayı tercih etmiyor oluşumdan kaynaklanan bir sonuç. okulda zaten birlikte "takıldığım" bir arkadaşım yok.  ayaküstü yapılan, okul ders ekseninde dönen sığ sohbetler. (muhabbet kelimesini kullanmadığıma dikkat çekiyorum) arada ilginç insanlar oluyor. ("seni inceledim de bayağı orijinal bir insansın" diyen mesela. orijinal ne demek? normal bir insanım ben. en azından ben öyle düşünüyorum.) bir yandan istersem dahil olabileceğimi bildiğim ama pek istemediğim gruplar var. zaten  bu saatten sonra kimsenin düzenine de ayak uyduramam. bu noktada sınırları bulanıklaşan bir bölge olduğunu fark ediyorum. yalnız olmak hala benim yaptığım bir seçim mi yoksa artık bir mecburiyet halini mi aldı? yalnızlık bugüne kadar benim için muhteşem bir şeydi. (kendimi çok sevmesem de kendi kendime ne istersem yapabiliyorum, bunun için kimseye sormama ya da benim kimseyi düşünmeme gerek olmuyor) ama her zaman bu benim yaptığım bir tercihti, bazen bir arzuydu.

lee juck - is there anybody?

bugünlerde hayatımda hiç olmadığım kadar içime kapandığımı fark ediyorum. insanlarla iletişim kurma nedenim, eğer bunu yapmazsam en sonunda bir deliliğe sürüklenecek olmamdan kaynaklanan korku. ne var ki  bu yüzeysel çabalarım yüzeysel sonuçlar veriyor haliyle. bir yandan daha fazla yalnız olmaya pek sağlıklı olmadığını fark ettiğim bir iştah duyarken bir yandan daha sabırsız, agresif ve sessiz bir insan olduğumu görüyorum.  insanlarla kurduğum ilişkiler daha da zayıflıyor ve bu bir kısır döngü gibi, onların benden ve benim onlardan kaçmam şeklinde tezahür ediyor.  eğer kişisel yeteneklerim (bu kısım biraz şüpheli) ve zihnimi meşgul edecek ilgi alanlarım (ve pek tabi derslerim) olmasaydı sanırım çoktan çıldırmıştım. mesela, dün gece hayali arkadaşlarımla konuşurken yakaladım kendimi. asıl bunu bilinçsizce yapıyor olmuşum korkuttu. sonra neden olmasın diye sordum kendime üstelik bu endişeye rağmen. yirmi yaşındakilerin hayali arkadaşı olamaz diye bir şey duymadım. aklıma boku wa tomodachi ga sukunai isminde bir japon filmi geldi. pek arkadaşım yok anlamına geliyor ve film orada arkadaşı olmayanların kurduğu bir kulüp üzerine. (acaba ben de mi böyle bir kulüp kursam?) benim sevgili kei'm mesela, tomo-chan diye seslendiği bir hayali arkadaşa sahipti. o zaman belki de bu yavaş yavaş çıldırıyor olduğum anlamına gelmeyebilir. (kei çıldırmamıştı. yani sanırım.)

frank sinatra - a man alone

şimdi böyle düşünerek kendimi rahatlatmaya mı çalışıyorum, bu da kendimi kandırmamın bir başka yolu mu? yazıyorum çünkü böyle zamanlarda kafamı toplamak için yazmak iyi bir çözüm. hele de kimseyle konuş(a)mıyorsanız. kendinizi daha objektif bir biçimde değerlendirmek ve mahmuzlara asılmak için. montaigne'in belki de en sevdiğim sözü bu, "ruhum, yularından kurtulup kaçan bir at gibi kendini daha fazla yoruyor. kafam durup dinlenmeden, hiçbir sıra, hiçbir ilinti gözetmeden öyle garip düşünceler, öyle saçma sapan hayaller kuruyor ki, ilerde bunların anlamsızlığını ve acayipliğini görüp kendinden utansın diye hepsini kaydetmeye başladım." bunu ilk okuduğumda on dört yaşındaydım ve sanırım ilk defa o zaman ciddi manada yazmak benim için boyut değiştirdi diyelim. öncesinde yalnızca bunaldığımda rahatlamak, içimi dökmek içini yaptığım bir eylemken benim düşüncelerimi ve duygularımı daha düzgün bir biçimde ifade edip onları kaydetmemi, nasıl desem, bireysel bir bellek oluşturmamı sapladı. (hafızam hiç yeterli değil.) utanç verici olanlar dahil yazdığım hiçbir şeyi de atmadım, bu belki de kendimle yüzleşmeyi en iyi şekilde yaptığım çizgidir. dün ve bugün metroda hep şunu düşündüm, "yaşamak istediğim gibi bir hayat mı yaşıyorum?" çoğu zaman evet cevabını verebildiğim bu soru bu sefer bir çıkmaza dönüşmüştü. eve gelip çantamı yere fırlatırken "hayır" demek zor ve acı verici olsa da en azından hala bunu söyleyebilme cesaretim olduğu için dibe vurmadığım anlamına gelebilir. (tabi dibe vurmamak daha aşağılar olduğu şeklinde de yorumlanabilir) yaşamak istediğim gibi bir hayat yaşamalıyım, dönüp baktığımda  pişmanlık hissetmemeliyim. ama önce ne istediğime karar vermem gerek. bu da bir o kadar sancılı ve karmaşık bir süreç.   

  

vanilla acoustic - lonely drive

metroda bulanık görüşümle haliç'e bakarken düşündüm. (yine. iki duraktan fazla süren her metro yolculuğu düşünsel çıkmazlara ya da aydınlıklara götürüyor beni, ne zaman kulağımda kulaklık varken başımı cama yaslasam kaçıp kurtulamayacağım bir döngüye hapsoluyorum) sabah uyandığımda ilk işim (bazen tuvalete bile gitmeden) maillerimi kontrol etmek oluyor. benim yüzümü hiç görmeden sesimi hiç duymadan beni seven insanların yazdıklarını okumak istiyorum. (belki bu da gerçeklerden kaçmanın yeni bir versiyonudur.) aralarından en sevdiğim arkadaşım şunu yazmış, "i always alone. walking, eating, go to class..." kocaman bir gülümseme gönderdim, o görmedi. (sistar - alone çaldı tabi) onun hakkında düşünüyorum, ne kadar tatlı ve kibar bir çocuk olduğunu. çok güzel resim çizer, fotoğraflar çeker. sessiz sakin bir hayatı düşler. makine mühendisliği okumasına rağmen bir gün çiçekçi olmayı hayal eder. neden yalnız olur ki böyle bir insan? etrafımda onun gibi tek bir kişi yok, olsaydı yanından ayrılmazdım. diye düşünüyorum. ben de her zaman yalnızım. yürürken, yemek yerken, okulda, sinemada... böyle yaşayıp gidiyoruz ya sonra dedim ki kime ihtiyacım var? yalnızlık bazen zor olabiliyor ama yine de olmak istemediğim insanlarla olmamdan iyidir. yalnızlık büyük bir özgürlük getiriyor. büyükçe de bir hüzün. ama yalnızsam bu iyi biri olmadığım için değil ki. yani hadi ben neyse, bu bahsettiğim kişinin kötü olmasına imkan yok.  yalnızız. hepsi bu. ama iyi insanlarız. yalnız olmamıza rağmen hayattan zevk alırız. arkadaşlarımız halimi hatrımızı sormasa da gülümseriz. pat diye neyin var diye sorsalar konuyu değişiriz, bir şeyim yok iyiyim demeyiz çünkü yalan söylemek üzer bizi. yalnızız. ama bunu açıkça söylemekten çekinmeyiz. arkamızda kimse yoktur, yanımızda da. yalnızız. ne olmuş yani? ne çıkar bundan? yalnız olmak hala çok güzel. yeni bir arkadaş istemiyorum ki ben. en azından artık istemiyorum. halihazırda var olanlar yeter. birbirimizi sık göremesek de konuşamasak da başkasını istemiyorum. ben sadece kendimi sevmek istiyorum. kendimi sevmek ve yalnız olmak. mecbur değilim, yalnız olmak zorunda değilim. ama yalnız olmayı seviyorum. tek başıma yürümeyi, yemek yemeyi; okulda, sinemada  yalnız oturmayı seviyorum. arada bir şöyle rahat bir sohbet, kendimi açıklamak zorunda kalmadığım bir sohbet. sonra yeniden yalnız olmak. kendimle. özgürce. endişelerden uzak, üzerimde gezen gözlerin farkına bile varmayarak. yalnız olmak.

sevgilerimle.

bill withers - she's lonely