neyi anlattım ben de bilmiyorum

not: her bölüm farklı zamanlarda yazılmıştır, bu resim de iki ay önce çekilmiştir. 

kodaline - high hopes

bu yazıyı yazıyorum çünkü yeni yıla girerken yazıyor olmak istiyorum, bütün yıl boyunca yazabilmek için. çoktan parmaklarım yoruldu, bütün gün boyunca ya ders çalışmak için ya da bir hikayeyi yazabilmek için parmaklarım klavyede gezindi ve şimdi fark ediyorum ki tükenmiş durumdalar. Bir de insanlarla konuşmak için yazmış olduklarım var. şimdi yalnızca işaret parmaklarımı kullanıyorum. geçen yıla girerken saçma sapan bir video izliyordum, dalmışım. bütün yıl saçma sapan videolar izledim mi, eh bilemiyorum, belki, olabilir. yalnızca iki dakika kaldığına göre bugünü saymayalım, on yedi gün sonra yirmi bir olacağım. ikibinonyedi. onyedi. hayatımın sayısı. bana ait olduğuna inandığım bir sayı.  on yedi yaşına geldiğimde hayatımı değiştirecek bir şey olacağını sanıyordum. olmadı ama şimdi dönüp baktığımda on yedi yaşım çok güzeldi. benim ben olduğum, mutlu olduğum, en çok özgür olduğum zamanlarımdı. saat dört sıfır ve artık takvimde 1.1.2017. havai fişek sesleri duyuluyor. bakmaya tenezzül bile etmiyorum. bu yıl bana ne getirecek? yirmi yıl sona erecek, hayatımın ilk çeyreği. en azından ben öyle sanıyorum. muhtemelen sıra dışı bir şey olmayacak, mutlu olabilsem, kendim olabilsem.

waldeck - memories

her an anılar yaratıyoruz, sonra unutuyoruz. bazen hatırlayabiliyoruz, bazen birileri sayesinde. hafızam pek iyi sayılmaz, artık çabuk unutuyorum. bu yüzden benim için hatırlayacak insanların olması güzel. az sonra sherlock'un yeni bölümünü izleyeceğiz. final haftasındayken ders çalışmak dışında her şey muhtemel vicdan azabı olsa da gün içinde çalışınca rahatlıyorsunuz. tamam çok bir şey yapmamış olabilirim ama hedefimdeki partı bitirmiş olmam yeterli bir şey gibi. üstelik yarın da çalışmaktan farklı bir şey yapacak değilim. bugün spotify açtım, reggae dub dinliyorum, aslında çok da dub içermeyen şarkılar. jerusalem, here i am.

vali - naar vinden graater

artık bir şeyler yazmam gerek. ne hakkında olduğunun bir önemi yok, izlediğim son film, yarım bıraktığım son kitap çince ya da zamanın nasıl geçtiği hakkında. önemli değil. artık bir şeyler yazmam gerek.

sabah gürültüyle uyandım, yan tarafta (yan olduğuna inanıyorum) bir takım makine sesleri (duvar delme sesi) beni anlamsız rüyalarımdan alıkoydular. bu sinirli bir sabaha uyandığım anlamına gelir. yataktan kalmak istemediğim halde daha fazla bu gürültüye tahammül edebilmem mümkün değildi. yorganı tekmeledim, saçımı topladım ve yüzümü yıkadım. tek başıma kahvaltı yaparken (çünkü ben tatilde bile olsam annem ve babam çalışmaya devam ediyorlar) bigbang theory izledim ve sherlock gerçekten bitecek mi kamooooon diye düşündüm. sonra bu senenin en güzel doğum günü mesajını aldım belki best message ever da olabilir, hafızam iyi değil. daha önce de bir kaç milyon kez söylediğim gibi sürpriz ve hediyeler umurumda değil sadece samimi bir kaç cümle. ihtiyacım olan bu ve bazen, bugün olduğu gibi, hiç beklemediğiniz bir anda gelir ve oturup kaç gündür yazmak istediğim halde becerememe karşın bu yazıyı yazmama neden olabilir.

finallerin korkunç gerginliği ve depresyona girmeme bile izin vermemesi sonucunda tatil başladığı anda depresif ruh hali üzerime çöktü. (şuan nordic folk dinliyorum anlamsızca). bundan yazarak kurtulabileceğimi sandım ama yazamadım. ne yapacağımı bilmeksizin ortalıkta dolanıp duruyor ve zaten üç hafta olan tatilim böyle geçmemeli diyordum. hastalıklı gibi günde üç milyon kez falan notlar açıklanmış mı diye kontrol ediyordum. çoğu açıklandı ve en ümitsiz olduğum dersten (çünkü üstten almıştım ve benim bölümüm bile değildi) a alıncaya kadar bu nevrotik tutumum devam etti. ki bu noktada roromiya'ya kucak dolusu teşekkürlerimi göndermeliyim çünkü gerekli bütün trickleri *bu noktada yazar sözlükten trick'in karşılığına bakıyor ve püf noktası olarak değiştiriyor* püf noktaları o bana söyledi ve ödev için de yardımcı oldu, o olmasaydı en iyi ihtimalle b- falan alırdım ve  hatamın da nerede olduğunu bir türlü anlayamazdım. teşekkürleeeeer roromiya!

tatil yapacaklarım kafamda belliydi. elbette kitap okumak, geri döndüğüm dernek işleri için ıvır zıvır, film izlemek, çince çalışmak ve yazmak. en başarısız olduğum noktanın yazmak ve okumak olması ironik mi bilmiyorum. aslında geçen senenin aksine dönem içinde verimli okumalar yaptım. tabi ki lisedeki gibi değildi, o haftada dört beş kitap okuduğum günler gibi ama fena değildi işte.

barış bıçakçı'nın "bizim büyük çaresizliğimiz"i okudum. kendimi en çok kaptırdığım roman bu ve orhan pamuk'un "beyaz kalesi"ydi ama pamuk'u okul için okuduğumdan saymıyoruz. hem çok güzel hem de yer yer olmamış dedim bıçakçı için ama hayli etkilendim. bilmiyorum neden ama çok içselleştirdim, yaşadım okurken. sonbaharın en güzel günleriydi ve üşüyerek bahçede çimenlerin üstünde otururken bir yandan şarkı söylüyordum. çok mutlu olduğum bir dönem, neden emin değilim. halbuki daha yeni yeni beni çok kötü etkileyen bir olay atlatmıştım. tabi burası şüpheli, hala zaman zaman yüzünü tahtaların arasından gösteriyor. geri dönüp yüzleşmeye cesaretim yok henüz.

arctic monkeys - old yellow bricks

bir dönem deli gibi strauss okudum, her fikrine katılmasam bile bir dönem strauss'un yeryüzündeki insan formu gibi gezdim (tövbeee kadsjdgrk). çinli arkadaşımın tavsiyesiyle, modern çin edebiyatının en önemli ismini okudum; lu xun. aylak adam lu hsun diye çevirmiş. (lu sin diye çeviren de var.) çince'de x, ş olarak okunur o yüzden hsun'u anlayamadım. (evet bir süredir çince uzmanı gibi davranıyorum.) bir delinin güncesi, kısa öykülerden oluşuyor. gerçekten çok sevdim, çok yakın hissettim. zaten aylak adam müthiş bir kapak yapmış. çin edebiyatıyla daha fazla haşir neşir olmak istiyorum ama bakalım mümkün olacak mı?

sürekli saçma ve kötü rüyalar görüyorum, mesela geçen gün zorla evlendirildiğimi gördüm ki ailem evlenmeme son derece karşılar (en azından önümüzdeki beş yıl içinde), böyle temelsiz bir bilinçaltı ürünü ve bütün gece ağlamaktan helak oldum. herhangi bir mantık çerçevesine oturtmayı beklemiyorum ama en azından bilinçaltıma nereden geldiğini anlayabilsem iyi olurdu. 

the doors - people are strange

yaşlandım edebiyatı parçalamadım bu yıl farkındaysanız. oldukça sıradan bir gündü. sıradan günlerin güzelliği biteceği için endişenmemeniz, çoğu zaman bu sondan bir çeşit huzur duymanızdır. artık yatağınıza gidebilir ve her şeyi yok sayabilir, bu dünyayla kurduğunuz bilişsel iletişime ara verebilirsiniz. kabus olmadığı sürece rahat bir teneffüstür. elbette bu aynı zamanda büyük ihtimalle yeni bir anınızın olmayacağı, teneffüste silinip gidecek bir gün olduğu anlamına gelir. bu da üzer, boşa geçip gitmiş bir gün gibi. neyin üzmeyeceğini soralım? sanırım bunun bir cevabı yok. belki sadece yarının daha güzel olabileceği umudu. edit: buraya bir ayten alpman - birazcık umut koyulmalıydı.