on yedi olmalıydı ama

the kinks - till the end of day

gece yarısı bu yazıyı yazmaya başladığımı düşünürsek ve tam o sırada saat da 00.01 olduğu için şarkı bir saniye içinde anlamını kaybetmiş olsa bile, teorik kısımla çok ilgilenmeyelim. uyuyana kadar gün devam eder. bu aralar the kinks dinliyorum hep, ne bileyim çok seviyorum işte. mr.pleasent çalıyor şimdi de mesela.

gece hasan ali toptaş'ın gölgesizler'ini okurken kendimden geçmişim, on yedi ocak olduğunu fark etmemişim bile günün. sabah uyandım, alarmım çalmamış, bozuldum biraz, neyse biraz takılıp evden çıktım. bizim darling ve de nsa(enesey)  ile buluştum. kahvaltı yapıp aynı mekanda üç buçuk saat oturduk. garsonlar falan tiksindi bizden. yan masalardan birinde doğum günü kutlandı hatta. tanımak isterdim o insanı, aynı gün doğmuşuz sonuçta ama ne diyecektim yani?

the kinks - catch me now i'm falling

sonra oradan kalkıp nsa'in tavsiyesiyle başka hoş bir kafeye gittik. orada liseden bir arkadaşla karşılaştık falan. güzel oldu. o da dün biraz kandırılıp gibisinden olup koreli misyonerlerin ayinine düşmüş gibi olmuş, sonra polis geliyor demiş bir çocuk, apar topar kaçmışlar falan. sonracığım bana klaket almış nsa ve darling. nasıl şeker bir şey ya. klaketçi olmasam iyi tabi gelecekte, hani yönetmen falan olsam ama temsil ettiği şey önemli burada. ilk filmimi çektiğimde ona adımı yazabilirim.

the kinks - alcohol

midem bulanıyor çok fena, saatlerdir böyle. eve dönerken bir anda başladı, bir daha da bitmedi. başım da ağrıyor tabi, o eksik kalmaz. vertigodan hep bunlar. şarkı da iyice kafayı bulduruyor hani. ne olurdu biraz yardımcı olsa di mi ama?

erkin koray - sevince

ulan kaç yaşına geldim, bir aşık olamadım gitti. ben işte ancak aşk şarkıları dinler, neye efkarlandığım bile belirsiz, kendimden geçerim. tamam erkinciğim, durmayıp koşacağım ardından ama sevemedim ki... öncesi var bunun. o "başka" ben de çıkamadı ortaya, doğamadım da yeniden. yok, önemli değil, karşılık istemiyorum. hatta platonik olsun ki edebi anlamda getirisi daha zengin olsun.  ya da olup olmaması önemli değil, hiçbir şart koşmuyorum ama his önemli. gerçekten hissetmem lazım ki kağıda dökebileyim bir şeyler. işte belki de hep bu materyalistliğim yüzünden aşık olamıyorum ben. ilham getirecek varlık gözüyle bakarsam olaya, olacağı bu. hep darling yüzünden bakın, bugün gelmiş "ben kimseye aşık olamıyorum" diyor. kelin ilacı var mı acaba? neden bir eksiklik olarak görüyoruz bunu acaba, toplum baskısı mı diye düşünüyorum sık sık. yoksa gerçekten doğamızda olan bir ihtiyaç mı? kararsızım, hem de çok. yine de "neden aşık olamıyorum, ben de bir sorun mu var" diye düşünmeyi bırakmıştım ben. yeri, zamanı gelmemiş demek ki... beklemek lazım. sen de bekle my darling.

mfö - 19

klasik ama. değil mi? iki sene önce de teoman'ın 17'sini dinlerken bir yaşlanma yazısı yazmıştım diye hatırlıyorum. yirmi olunca da bulurum bir şarkı hiç merak etmeyin.

"hadi bana sor, sevmek bu kadar mı zor
senden başka yok bildiğim yol, hadi bana sor "

bu kısmı anlamak zor sevmeyen biri için. en azından o anlamda sevmeyen biri için. ama evet demek istiyorum bana sorulmamış bile olsa... evet, çok zor. belki de bu yüzdendir hiçbir yol bilmeyişim.

"gezginci ruhumuz bir gün biterse, korkmadan döneriz gururluyuz
eksilirse ağlayanlar çevremizden, ya gerçeği söyleriz ya da nasıl istersen"

bu kısmı anlamaksa, kolay. en azından benim için. çünkü biliyorum eğer bir gün yorgun düşüp de evime dönmek istersem, hiçbir şey için utanç duymam.

"ne güzel şeysin sen  hep yaşın 19
gel yanıma sar beni, bugün var yarın yokuz"

kim bilir?

ama çirkin bir yaş on dokuz. çok arada kalmış. yirmi olamamış yazık. çocuk da değil. umutsuzca bakıyor etrafına. bir an önce kurtulmak istiyor araftan. kolay değil.