Dördüncü Hafta Raporu

13 Mart 2015

Pazartesi ve salı okuldan sonra kütüphaneye gidip Varlık'ın yeni sayısını okudum. İki gün de yalnızca bir saat kadar uyumuştum. Pazartesi kütüphaneye gitmeden evvel arka masadaki siyasi sohbeti dinledim çaktırmadan. Gerçi anlaşılmıştır diye düşünüyorum ama ne yapayım, çok çeşitli ırk ve görüşlerin toplandığı bir sohbetti. Kimsenin kimseyi kırmadığı, saygı duyduğu bir tartışma ortamı. Son zamanlarda hiç göremediğimiz türden. O yüzden pişman değilim, hala böyle insanların olduğunu bilmek beni rahatlattı. Siyasi görüşler yüzünden birbirine düşman olan onca dost varken hele.

Salı, hocayla yaptığımız görüşmede yapacağım sunumun slaytına baktık. Hocayla bir müddet heyecanla 70-80'lerin rock grupları hakkında konuştuk. (-Talking Heads da dinliyor musunuz? -Tabi kiii!) Bu muhabbeti sınıftaki biriyle yapmayı ummuş olsam da mühim değil, bu da güzeldi.

Group Discussion diye bir bölüm olacak sınavda, onun pratiğini yaptık. İki kız iki erkek olarak dört kişi çıktık, konu paranın mutlu olmadaki önemine dair bir şeydi. Biz kızlar paranın ne kadar önemli olduğunu anlatmaya çalıştık, onlar da tersini. Kendi adıma bayağı eğlendim, çalışma süresinde bile Abba'nın Money Money Money'sini söylüyorduk. Tartışma sırasında da bol bol güldüm. Konuşturmadığım için yabancı arkadaştan az daha dayak yiyecektim ama ne yapayım, aksanından dolayı hiçbir dediğini anlamıyorum. Direk arkadaşa bakıyorum cevap vermesi için, sonra ben konuyu değişip devam ediyorum. Sınavda umarım ne dediğini anlayamayacağım birileri gelmez karşıma, büyük sıkıntı. Ama bizden önceki grup aşırı komikti. İyi bir eğitimin ülkeyi güçlendireceği hakkındaydı. Biri "Eğitim cehaleti alır ama eşeklik baki kalır."ı İngilizce söyledi, tabi kimse anlamayınca Türkçe söyledi. Bir kaç şeye daha Türkçe dublaj yapınca biz de güldük tabi. Bizimki ciddi olmuştu, onlarınki çok eğlenceliydi. Eh ama sorun bizim grubun üyeleriydi. Bir yabancı, bir polis, bir adalet mezunu, bir manyak. (Bilin bakalım manyak kim?)

Akşam saat onda, marketler kapanmadan önce bir telaş sokaklarda koşturuyorum sinek ilacı için. Gece dört defa oda değiştim sinekler yüzünden, yüzümü bile ısırmışlar. Soruyorum markete "yok" diyor, "sezonluk geliyor onlar" E ama sivrisinekler sezon falan dinlemiyor işte. Göçmen sinek değil ki bunlar kış gelince gitsinler. Normalde yılın bu döneminde olmaz biliyorum ama artık ne normal ki? Sinekler bile kafayı yemişler.

Ben Varlık hakkında konuşacaktım, onu da es geçmeyeyim. Aslında şöyle bütün edebiyat dergilerini kapsayan bir yazı yazmak istiyorum. İstiyorum da zamanım yok ki. Bakalım...

The The - This is The Day

Okul yurduna gittim çarşamba günü. Durumlar ortamlar odalar nasılmış bir bakayım dedim. Yeri çok tatlıydı yurdun, kendisi normaldi. İki kişilik banyolu odaları sevdim. Yurda mı geçsem diye düşünüyorum son zamanlarda, üşeniyorum bir şeyler yapmaya, sorumluluk sahibi bir insan değilim ben.  Başıboşluğa çok alıştım, vazgeçemiyorum serseriliğimden. Bilemiyorum, şu 29 Ekim bir geçsin de sonra düşünürüz bunları diyorum, sonra gitmeden eşyaları mı taşısam mı diye şüphe düşüyor aklıma. Karışığım anlayacağınız.

Sonra eve geldim, sinemanın bu seneki hazırlık öğrencilerinin toplantısı vardı ama yarınkine giderim diye düşündüm. Nöbet bendeydi, pırasalı patates yaptım çünkü pırasa çok azdı. Patates soymak çok zormuş ya, anam ağladı bir daha patatesli bir şey yapmam dedim kendi kendime. Bir de pişmek bilmediler, sinirlendim iyice. Neyse oldu tabi sonunda ama acayip sıcak yemek zorunda kaldık. Falandı filan. Sonra oda arkadaşım bir kıs film yarışmasına katılacaktı, onun filmi hakkında konuştuk, müzik konusunda yardımcı oldum. Şimdi montaja gitti film, nasıl bir şey gelecek merak ediyorum. Ardından içeri geçip edebiyatçıya kitap tavsiye etmekle bir kaç saat daha geçirip bir buçukta ders çalışmaya başladım. Aslında çok enerjiktim, malum gece halim. Ama yine de beklendiği üzere yalnızca yarım saat sürdü. Sınavım kötü geçmedi ama bakalım...

Sınav bitti 12.30'da, 16.15'te sinema bölümünün toplantısı olacak. Bizim başkanın da varmış, Ms.Sociable zaten hep okulda, işi gücü yok resmen. Yaklaşık bir üç saat boyunca sıkıldıııık diyerek oturduk. Sonra Wpos geldi sağ olsun, gerçi anlaştığımızdan bir üç saat kadar geç geldi ama geldi ya, her türlü kabulümdür. Biraz konuştuk falan filan sonra ona köpüşümü gösterdim. Ay çok seviyorum ben onu ya, öyle böyle değil. -Köpekten bahsediyorum ama Wpos'u da çok severim tabi ki-  Ya böyle bıraksalar saatlerce otururum kendisiyle. Sonra Wpos beni gideceğim yere götürdü sağ olasın, benim okulu benden iyi biliyor ya. Bir tane de bizim gibi aranan bir çocuk görünce "sinema şeysi burada" falan dedi, harbiden toplantıya gelmiş çocuk ama o sırada sınıfı değil bir kızı arıyormuş. Bu kızla da önceden tanışıp birlikte yemek yemiştik. Ama tabi ki bunların hepsini sonradan öğrendim.

Gel gelelim müstakbel lisans arkadaşlarımın %15'ine falan. On kişi falandık, üç kız. Mentorımızın attığı maillerden isimlere baktım da 34 kişiye falan mail atmış,  12'si kız. Bu orandan yola çıkarak her üç kişiden biri kız sonucunu çıkarıp mutlu oldum. Şimdiye bayan sayısına bu kadar taktığımı söyleyeyim, whatsapp grubuna ilk girdiğimde 20 erkek 2 kız falan vardı, ben bir böyle "tövbe bismillah mühendislik seçmiş olmayayım?" diye düşünüp korkmuştum. En arkada oturmam lazım benim ama böyle bir sınıfta en arkaya oturursam göreceğim tek şey -aynı şuandaki gibi- saç olur. Ayrıca ezik hissetmem de mümkün ve kız arkadaş konusunda seçeneklerin azalacak olması da bir başka sorun.

Şimdi istatistikleri de bildirdiğime göre içeriğe geçebiliriz. Bölüme gelenleri üç ana gruba ayırabilirim sanırım. İlki ciddi anlamda altyapıyla gelmiş idealistik arkadaşlar. (Bunların oranı %20 civarında seyrediyor. Bana kendimi kötü hissettiriyorlar ama benden beterleri de var neyse ki) İkincisi benim de içinde bulunduğum bilgisi olmayan ama ilgisi olan öğrenci tipi. (Bu da %50 civarında.) Ve geriye kalan %30 da ya öylesine gelmiş ya da farklı bölüme geçmeyi düşünen, kısacası konuyla alakasız insanlar. Öyle nasıl gidiyor falan diye konuştuk, üç tane pre-inter var, gerisi hep elementary. (Kurlar aşağıdan yukarı ELE - PIN - INT - UPP şeklinde.) Sınıftaki tek inter bendim, bana farklı bir dünyadan gelmişim gibi baktılar. Mentorımız en yoğunun inter olduğunu söyleyince gelecek adına umutlandım tabi ki. Neyseciğime birazcık gezdik bir de sonraki haftalarda ne yapalım diye konuştuk. Sergiye gideceğiz gibi görünüyor, umarım kaynamaz, gitmeyen isteyen tek kişi de benim resmen.

Sonracığıma eve geldim işte keyif çatıyorum biraz, yarın okul tatil oldu bugünkü sınavdan dolayı. Benden mutlusu yok, çarşamba da Metüriç'le birlikte eve uçacağız. Eee daha ne isterim ki? Annem uyuyamamamla dalga geçiyor "korkarım burada olduğun beş gün boyunca uyuyacaksın" diyor. Artık bir aydır tek bir gece düzgün uyudum o da ablamlara gittiğim zaman. Ama nasıl alışmışsam uyumamaya, o gün malak olmuştum. Şuan bir yağmur attı ki buraya sormayın, kaza olmuş zaten bizim sokakta. Durum ne tam bilmiyoruz ama. Whatsapp grubunda hocayla birlikte çıldırıyor sınıftakiler, bense zaten hiç normal olmamışım.

***

Tatil dediğimiz şeyin mükemmelliğine rağmen yalnızca bana olduğu için uyuyamadım yine. Yataktan kalkmak zorunda olmamamın keyfini çıkardım bir müddet, sonra usta geldi, yeni fırını taktı, onunla ilgilendim. Sonra ödev yaptım biraz, Bigbang Theory'nin yeni bölümlerini izledim, İsmet Özel'in A Not Being A Jew'inden bir şeyler okudum, klasik müzik dinledim, M.Pendragon sayesinde Cem Babacan kimmiş onu öğrendim. Arkadaşın kısa filmi için müzik seçtik. Akşam bizim arkadaşların evine gittik, şarkı falan söylediler. Of iki kız vardı, bir düet yaptılar, kendimden geçtim. Slow bir parça söylediler, ben birazcık ağlamış olabilirim. Sonra tabi oradan birileri "hareketli bir şeyler!" deyince coştular. Komşular gelecek şimdi dedim ben, bizim evden edindiğim tecrübeyle. Sonra yedik içtik, benim biraz uykum var ve hiç sosyalleşesim yoktu. Bu yüzden Roald Dahl'ın The Wonderful Story of Henry Sugar'ını okudum.

Eve gelince bizim yönetmen hanım kahve yaptı, içtik sohbet ettik falan. Bizim okuldan iki kız geldi, bu gece burada kalacaklar. Biri interi iki kez upperı üç kez okumuş -devamsızlıktan kalmış- sonra iki sene endüstri okuyup psikolojiye geçmiş. Niyeyse normal karşıladım ben, tuhaf gelmedi. Sonra içeri geçtim ve bunu yazmaya başladım. Yönetmen hanım Tarık Tufan'ın son kitabı ancak ilk romanı olan Şanzelize Düğün Salonu'nu almış. Adam hakkında lafladık biraz, ekşiye baktım ne yazmış diye, merakımı celbetti. Ot'ta da yazıyordu ama dikkatimi çok çekmemişti o zaman. "Sen bu kitabı da oku," dedim "Sonra en güzel kitabı hangisi söyle, onu okuyayım." Sonra Wpos aradı, Jeff'in resmi var mı sende diye sordu, maillerimizi aradım bulamadım. Şimdi banyo yapmaya gidiyorum. Bugün en azından akşama kadar evde kaldığım için mutluyum. İlk kez gündüz dışarı çıkmadım buraya geldiğimden beri.

Edit: Yine merakımın esiri olup gece Tarık Tufan'ın "Bir Adam Girdi Şehre Koşarak" isimli kitabını okudum. Kötü değil ama bana göre de değil işte. Normalde bu tarz yazanları severim ama bu adama ısınamadı. Yeterince rahat gelmedi dili, kasıldım. Ama belki romanını okurum çünkü henüz tatmin olmadım, kesinleşmedi düşüncelerim.

***

Cumartesi pek bir şey yaptım diyemem sanırım. Sabah kalkmayıp yatakta müzik dinleme keyfinin ardından haftalık temizlik. Öğleden sonra ablamla bizim Eniştebey'in yeğeni(?) olan bir kız geldi, birlikte çıkıp artık garsonların beni tanıdığı mekana gittik. (Onlara getirdiğim müşteri sayısını düşünürsek bana maaş bağlamaları lazım. Artık hiç gidesim gelmiyor ama sürekli birine göstermek için yine gidiyorum. Bir garson var özellikle ondan gizlenmeye çalışıyorum çünkü bakıyor anlıyor musunuz? Direk bakıyor yani.)

Kız mimarlık okuyormuş, yaşıtmışız, hazırlıktaymış o da. Teraziymiş burcu, Eylül doğumluymuş, severmiş o da çizim yapmayı. Hemen orada peçeteye çiziktirdi bir balerin. Ablam biraz övmüştü ama çok da sıradan bir yetenek görmedim ben bilemiyorum. Belki yeterince şey görmemiş olduğum için bilemem. Biz orada otururken bir genç piyano çalıyordu, öyle güzeldi ki... Hep birlikte depresyona girdik "biz de çalmak istiyoruuuuz" diye. Ablam kızdı bana kemanı bıraktığım için. "Ama," dedim "keman çok kibar bir alet, bir de bana baksana kaba saba bir insanım, hem serçe parmağım da kısa." "Saçmalama," dedi "devam etsen uzardı parmağın, hem de ne kabalığı?" "Öyle diyorsun ama iki yılda uzamadı işte, hem hocam bana bir keresinde 'kemanı tüfek gibi tutuyorsun' demişti," dedim. Güldük, güldük ama içimde acıdı bir şeyler tabi, özledim kemanımı, titreyen elimi, o gerginliği, kayan parmağımı panikle düzeltmemi, akordu düzeltmeyi, her şeyini iyisiyle kötüsüyle. Aynı lise gibi. Her şeyini özledim.

Pazar sabah onda Wpos'la buluşup Turşu'ya iadeyi ziyaret yapacaktık, yaptık da ama onda buluşamadık. Malum şu saat sıkıntısı. Neyse ki aynı yanılgıya düşüp buluştuk ama gün boyu herkesin saatle ilgili kafasına soru işaretleri vardı. Ve biz aaa ne güzel erkenden gideceğiz diye düşünürken hiç de erken olmamış oldu ve biraz moralimiz bozuldu. Neyse, Wpos'la buluşup metrobüse bindik ama o ne yol ya... Üsküdar'dan Beylikdüzü. Bin tane durak var. Resmen İstanbul'u bir baştan bir başa kat ettik. Turşu'yla dalga geçiyoruz, sen Tekirdağ'da oturuyorsun diye. Hava açtı, yağdı, tekrar açtı biz hala gelemedik düşünün.

Neyse, sonra işte Marmarapark'ın orada buluştuk. AVM'ye gitmeyelim yürüyelim diyorum yok kabul etmiyorlar. Sonra ne yaptık? Yemek yedik, D&R'e gittik -tabi ki- ben Sabitfikir aldım bir tane, bir de Max Frisch'in Homo Faber'ını. Ama aklımda Selim İleri'nin Yaşarken ve Ölürken isimli kitabı kaldı. Onu almalı mıydım? Ah o tereddüt var ya ne lanet bir şeydir. Sonra Turşu'yla ben kendimize en büyüğünden birer erkek hırkası aldık. Hatta şuan üzerimde de o var, sonunda ısındım. Eee ayağımda yün terlik, pijamamın altında tayt olunca... Neyse, sonra ben AVM'de Bilim Teknik'imi unuttum, o yüzden şuan bile ona ağlayasım var. Dışarıda da oturup bir şeyler içtikten sonra o uzun yolu bir de geri döndük. Dönerken "Bir de Tüyap'a gelirim bir daha asla Turşucum" dedim.

Haa bir de bizim o yabancı arkadaşı gördüm orada. Biraz iletişim kurmaya çalıştık ama ben onu anlamadığım için sallamasyon cevaplar verdim. Çok sağlıklı bir iletişim olmadığını söylemek zor olmaz. Ama sonradan düşününce bayağı şaşırdım, taaaa İstanbul'un diğer ucunda değil sınıf arkadaşımı Anadolu yakasından bir ferd bile görmeyi beklemiyordum. Sonra kızlara diyorum -"Bunun ne işi var burada?" "-Senin ne işin var burada?" -"Ama Turşu burada." -"E onun da arkadaşı vardı yanında." Ama yok yani, pazar günü bu çılgınlığı yapacak ikiden fazla insan olamaz diye düşünüyordum. (İki insan: wpos ve ben)

Sonra Wpos bilgisayarı bozulduğundan bize gelip bazı işlerini halletmeye çalıştı ama yapamayıp bir de üstüne sinir küpüne dönerek gitti. Üstelik giderken kalemliğini unutmuş -kalemlik deyip geçmeyin Wpos için en önemli materyallerden biri o- beni aramış ben de açmadım çünkü görmedim. Falan filan. Şimdi oturmuşum yere bunları yazıyorum işte. Zaten ödevimi yanlış yapmışım, düzeltip bir daha gönderdim. Onun dışında Knack, ELO ve Aerosmith dinledim bunları yazarken. Hepsi bu sanırım. 

The Last Shadow Puppets - Calm Like You

Bugünlerde eski mutluluğumdan eser yok. Sadece işte bizim kızlarla -yani lise arkadaşlarımla- bir şeyler yaparken o eski his geliyor. Onu kaçırmamak için geçen sene sıklıkla ne giyiyorduysam onu giydim hatta, değişmemiş olsun istedim en azından bazı şeyler aynı kalsın istedim. Zamanı geri döndüremem biliyorum, kötü olduğunu da söyleyemem bu yaşamın ama işte eksik. Görünürde dolu ama içi boş. İçeride ev arkadaşlarım sohbet ediyor, katılsam mı aralarına diye düşünüyorum ancak istemiyor canım. Yoruldum bu kalabalıklardan, yeni yüzlerden. Hepsi iyi insanlar, birçok artıları var ama... Ben evimi özledim. Odamın içindeki o huzuru özledim. Turşu "Bazen içimden seni arayıp yürüyüşe çıkalım demek geçiyor ama sonra hatırlıyorum mesafeyi." diyor. Turşu'yla yürümek istiyorum. Binlerce kez yürüdüğüm o sokaklarda yürümek istiyorum ve sonra basmadığım bir milimetresi kalıp kalmadığını düşünmek.

"Ne hissediyorum biliyor musun?" diye soruyor bizim edebiyatçı gülerek, kendi cevap veriyor. "Boşluk." Ben gülemiyorum. Ben bu boşluk hissinden nefret ediyorum. Kendime bakıyorum, değişmekten korkuyorum. Hala aynı mallık, farklı insanlara bile aynı gerizekalı davranışlarla karşılık veriyorum. Sonra "kim bilir hakkımda ne düşünüyorlar" diyorum ama devam ediyorum. İnsanların beni kabullenememesinden korkmuyorum ama eğer öyleyse, sadece bunu bilmek istiyorum. Aslında hangi konuda olduğu fark etmez, yüzüne baktığımda ne düşündüğünden emin olamadığım insanlarla bir arada olmayı sevmiyorum. Zaten başkası olmak için fazla ihtiyarım. Başkası olmak için fazla çocuğum. Başkası olmak için fazla yorgunum. Yeni insanlarla uzun zamanlar geçirmeyi sevmiyorum. Herkes benim gibi içinden geleni hemen söyleseydi ne güzel olurdu. "Tanıdık" olması içinin birilerinin, bu zamanlar da olmak zorunda ama işte, keşke olmasa demeden edemiyorum. Benim bir başka mallığım. 

Bu hafta günlük hayatımdan bahsettiğim dört yazı yazmışım. Resmen günlüğe çevirdim burayı da. Ama adam gibi bir şey yazamıyorsam bile boş bırakmak istemiyorum. Mazur görün olur mu?