bir günüm nasıl geçmiyor

(yirminci yüzyılda yaşayan) francis bacon. 1927. 

marbl - the mechanism of all temporary things

günümün can sıkıntısından nasıl geçmediğine ama aslında bir şekilde geçtiği için ve ben hayatımın en güzel yıllarını bu şekilde harcadığım için üzüldüğüme dair bir yazı. 

sabah uyandığımda güzel bir rüya görüyorduysam uyandığım için canım sıkkın. uykuma geri dönme arzusundayım ama bu imkansız, hissedebiliyorum. babam odaya girer, gözlerimi aralarım sonra geri kaparım. ama babam asla rahat bırakmaz, odamda oyalanır yanıma gelir bir şeyler yapar filan derken tamamen ayılmış olurum ama bir miktar sinirle. annem beni uyandırdığı için babama kızar ama olan olmuştur. kahvaltıyı hazırlayan anneme yardım ederim. belim çok ağrıyorsa yemekten önce birkaç esneme hareketi yaparım çünkü yemekten sonra eğilsem kusacak gibi olurum. mide rahatsızlıkları falan filan. her sabah annem az yediğimi iddia eder ben de aksini ispatlamaya çalışırım. annemle bir şeyler üzerine sohbet ederiz. babam sofrada olup olmadığına dair ipucu verecek bir harekette bulunmaz. sessizce yemeğini yer ve sonra çay içer. yemekten sonra çay içmek onun günlük keyif vaktidir. sonra giyinip işe gider. biz annemle evi biraz toplarız. asgari düzeyde iş yaparız ama öyle detaya inmeyiz. öğretmen olan annem işe başlamasına az kaldığını düşünüp üzülür. ben hala salgının bitmemiş olduğunu düşünüp üzülürüm. sonra bir şeyler okuyup izleriz, ayrı ayrı tabi. ben biraz twitter biraz yutuba bakarım. yeterince gereksiz bilgiyle dolduğuma emin olunca sıkıntıdan patlayarak biraz kitap okurum. sonra mümkün olduğu kadar kısa sürede yemek yaparız. bazen de yapmayız. meyve filan yeriz. sonra biraz daha zaman öldürme ve kitap okuma vakti. bu aralar yeni bir aktivite eklendi, yakında doğacak yeğenime süveter örüyorum. o sıradan akademik seminerler dinliyorum, bu işte çok acemi olduğumdan aşırı yavaş ilerliyorum, günde üç sıra filan örüyorum. akşam da babamla ya da annemle film izliyoruz. bazen de onlar izliyor ben odamda oturuyorum. dün akşam anneme 1984'ün filmini izletip psikolojisini bozdum. nadiren de liseden arkadaşlarımla buluşuyorum, bir parkta oturup dondurma yiyoruz ya da bir yerde kahve içiyoruz. hayatımızdan şikayet ediyoruz ama bir çözüm bulamıyoruz. pandeminin bir an önce bitmesini ummaktan başka çaremiz yok. eğer yazlığa gitmişsek, bu genelde haftasonu oluyor, daha hareketli geçiyor. kuzenlerimle basketbol oynuyorum, denize gidiyoruz, suluboya origami filan yapıyoruz, yeni oyunlar uyduruyoruz. bir ara yay ve ok, bir de hedef tahtası yapıp yarıştık. bazı günler kendimi öyle mutsuz hissediyorum ki hiçbir şey yapamıyorum. o zaman bloga yazayım diyorum. herhangi bir şey. çok başarısız bir yazı olacak bile olsa. sonra işte böyle aklıma geleni yazıyorum.

eğer kendi sıkıntımı sizinkiyle çarpıştırarak sizinkini ikiye katladıysam kusura bakmayın. ben de böyle olsun istemezdim. ama ne yapabilirim? ne yapmalıyız?