hala yaşıyorum

Ve esas kampüsüme geçmek için bekliyorum...

Not: Bu on günde ara ara yazdığım bir posttur.

Miracle Fortress -Next Train

İnternetli son günümde size yazıp öyle gitmek istemiştim. Son yazışımdan bu yana neler oldu ki?

Edit: Ama olmadı, yazamadan gittim.

Öncelikle kur bitti evet, hepimize hayırlı uğurlu olsun. Son sınavım iyi geçtiği için muhtemelen bir hafta sonra upper olarak başlayacağım. Zaten 44 alsam geçiyorum onu da alırım herhalde diye düşünmekteyim. Ama tabi ki asıl mesele bu haftadan sonraki yedi haftayı yeni bir sınıfla geçirecek olmam. Herkesi tanıyorsun, anlıyorsun ve sonra bum! Şimdi esasında bayağı atarlıydım ben geçen hafta ama son günlerde takıldığım gruptan memnun olduğumu söyleyebilirim. Ama bu grupta da tek kızın ben olmam gibi sorunlar olduğu için birlikte yapılabilecek aktiviteler sınırlı. Hepsi iyi çocuklar ve güzel arkadaşlıkları var falan filan ama i need a girl... 

Diyeceğim o ki sıradaki treni bekliyorum ve umuyorum ki yeni sınıfımda kafama uygun bir kız bulabilirim ve belki böylece okulu, özellikle hazırlığı idare etmek biraz daha kolay hale gelebilir. İşte sınıf değişmekle ilgili en büyük umudum ve belki de tek umudum bu. Yoksa artık her gün ufkumu genişletecek açık fikirli insanlar ve entelektüel kişilikler falan beklemiyorum. Anladım ki üniversite dediğimiz şey gerçek anlamda lisenin devamıymış, her tipten insan bulunurmuş, yapmam gereken sabırla doğru insanları aramakmış. En azından bir tanesi kendi geldi beni buldu, sağ olsun. Ve onun sayesinde başka arkadaşların da görmediğim yönlerini görmüş bulundum ve bu yönleri çok sevdim. Bu insanlar iyi insanlar, iyi arkadaşlar ve görüşmeye devam edeceğim arkadaşlar. Ama yine de kafamızın birbirinden çok farklı çalıştığını noktalar var ve benim için kritik noktalar. Kısacası, hala aradığımı bulamadım be.

Bryan Adams -Everything I Do

Ama biraz daha sabretmeye karar verdim, benim tüm yapabileceğim de bu. Yeniden sınava girmek bana gittikçe daha korkunç görünüyor ve istediğim bir bölüm de yokken hele. Evet, ben sinema okumak istiyorum. Sadece bu okulda okumayı pek istemiyorum ama sinemayı okuyabileceğim buradan daha iyi bir yerde yok. Okulun eğitiminin iyi olmasın karşın, bu eğitim dediğimiz şeyle uzaktan yakından alakası olmayan insanlar nereden gelmiş diye soruyor insan. Meselenin burslu ve ücretlilerle ilgili olmadığını lisede öğrendim ben. Yine de sürekli düşünüyorum, İstanbul hukuk nasıl olurdu, Boğaziçi nasıl olurdu diye...

Ablam IELTS'den 6,5 alırsam merkezi bilmemne sistemiyle Boğaziçi'ndeki kazandığım bölümü okuyabileceğimi söyleyince de kafam duman oldu. PDR ya da edebiyat falan değil ama felsefe... Bilsem ki en sonunda  eski bir tabancayla kendimi vurmayacağım, tereddüt etmezdim. Böyle hala Boğaziçi'ne gidebilme imkanımın olması iyi bir şey değil anlayacağınız, başka seçeneğim yok der devam ederdim bu okula ama şimdi... Ben de dedim ki en azından şu yedi haftayı da geçiriver, IELTS'i geçmek için zaten her halükarda çalışmam lazım. E hazır burada bedavaya eğitim görüyorum, bir yandan da gezip tozuyorum, Şubat'a kadar bekleyebilirim. Bu sırada biraz Boğaziçine gider takılırım oradaki arkadaşımla, ablamla; bakarım derslere, insanlara, ortama. Sonra hala istemiyorsam burada okumayı, Boğaziçi'nde yapabilirim gibi gelirse eh, evime gider azıcık daha çalışır, IELTS'i geçer ve önümüzdeki sonbaharda, sene kaybı olmadan Boğaziçi'nde başlarım.

Ama burada da şöyle bir soru çıkıyor karşımıza: hangi bölümde?   

-Bu noktada ise şöyle bir seçenek de karşımıza çıkıyor, zaten İngilizce'yi bu kadar öğrenmişken gir sınava yeniden ama bu sefer dilden gir ve İngiliz edebiyatı oku. Süper bir bölüm. Hatta ablama göre Boğaziçi'ndeki en iyi bölümlerden biri ve okulda sinema dersleri falan da varmış. Ama bu beraberinde YGS konularına çalışma sorumluluğunu beraberinde getiriyor ki burada error veriyorum. Zorluğundan mı? Yok canım ne münasebet, YGS dediğimiz olay sınavın en tatlı en kolay kısmı. Her ne kadar geçen sene zorluğuyla canımızı yakmış olsa da konularından bahsediyorum. Ama tembelim abi, ben felaket tembelim. Bu yüzden de bir halt olmaz benden. Böyle kara kara düşünür, sonra düşünmekten yorulur ve en sonunda hiçbir şey yapmam. Bu huyumu bildiğimden bütün mızmızlanmalarıma rağmen yine de bu okulda kalacak olduğumu düşünüyorum. Ama kim bilir? Belki İstanbul beni değiştirmiştir.

Agnes Obel - River Side

Not: Paul  Auster'ın "Görünmeyen"ini okuduğum şu sıralarda daha da güzel gelen bir şarkı.

Tüyap'a gittim! Son gün falandı, giderken vodafone koşusuna kapılıp sürüklendim ve neredeyse bütün toplu taşımalar iptal olduğu için sürünerek gittim belki ama gittim. Güzeldi, çok yorucuydu. Binmediğim toplu taşıma aracı kalmadı, İstanbul'u fethettim ve ertesi gün de sınav vardı ama olsun. Mr.Droll'un yaptıklarını anlatırdım ama dün akşamdan beri çok konuştum bu konuda yoruldum. Her neyse, aslında bu konudan bahsetmeyi çok isterdim ama anlatımın içinde geçecek özel isimler olmadan anlam eksik kalacak ve özel isimler de bu anlatımda geçen kişiler tarafından ifşa olmamam için mühim bir olay arz etmekte. Bu yüzden burada kesmek durumundayım. Ama şu kısmı anlatmadan edemeyeceğim. Şimdi biz bu Mr.Droll'un derneğine gittik Wpos'la. Erkekler jilet gibi giyinmiş takım elbiseler, kızlar desen o biçim falan. Bir bizim Mr.Droll günlük kıyafetlerle, bir de onun arkadaşları olan biz üç beş insan. Resmen böyle soylular ve burjuva gibiydik.

Two Door Cinema Club- Sun

Hatırlıyorum liseye ilk başladığımda Morgana sayesinde bu grubu tanımıştım da bu şarkıya olan aşkım bambaşkaydı. Şimdi üniversitedeyim ama hala çok seviyorum bu şarkıyı. Kezalik grubu da...

Antalya'ya gittim geldim, oradaki şeylerle ilgili başka bir yazı olacak diye umuyorum. Geldikten sonra iki gece kadar Wpos'da kaldım. Ev arkadaşları çok şirin, özellikle oda arkadaşı favorim. Nasıl tatlı bir insandı o. Kaldığım ilk gece onun yatağında yattım, o ALES'e girmek için gitmişti. İkinci gece iki yatağı birleştirip üçümüz birlikte yattık ama çok hoştu yani. Ortaköy'e gittik sonra pazar günü. Bir buçuk sene olmuş son gidişimizin üzerinden, böyle anılar canlandı, aynı yerden kumpir yedik ve yine şiştik. Şurada şunu yapmıştık, burada bunu... Ne kadar güzel zamanlarımızdı. O zaman da bunu biliyordum, o lise yıllarını bir daha bulamayacağımın farkındaydım. Yine de şimdi bakınca daha bir çok özlüyorum mu ne sanki?

Frank Sinatra - Strangers in the Night

Ve işte pazartesi gecesi bunu yazıyorum. Yeni sınıfta ilk günü geçirmiş bulunuyorum. O bahçe manzaralı cam duvardan sonra bizi zemin kata tıkmışlar, camın olmayışını geçin klima bile çalışmıyor. Hani upper mı oldunuz, ölün o zaman tarzı bir şey. Neyse, her gün dört saat olduğunu düşünürsek, cuma üç, bunu çekebilirim. 

Yeni sınıfımızda yine ilginç insanlarla oldu ve yabancı öğrenci sayısı üç katına çıkmış, seneye herhalde yabancıları değil türkleri sayıcam. Şimdilik sadece babası yazar olan bir çocukla (ki kendisi kitaplarla pek ilgili değil, ticaret okuyacakmış ama iyi bir çocuk) bilgisayar mühendisliğinden bir çocukla (çok ısınamadım, egoist falan çıkar diye korkuyorum) tanıştım.(edit: aradan aylar geçti ve inanır mısınız o çocuk okuldaki en yakın arkadaşım oldu. edit2: şimdi aramız kötü konuşmuyoruz, neymiş bir insanı ilk görüşte sevemediysem en sonunda yine sevemezmişim.) Ben niye hiç konuşamıyorum ya? Hazırlıktan beri iyice bir konuşamıyorum, dilim dönmüyor. Eskisi kadar hızlı da konuşamıyorum, kimse bana rap yapıyorsun demiyor artık. Çok değiştim çok... O eski ben değilim.

George Michael - Jesus to Child

Sınıfların değişmesine sevindiğime pişmanım evet, itiraf ediyorum. Seviye atlayınca her şey daha sıkıcı hale geliyor. Kaynaşma çabaları baş gösterdi gerçi ama ben pek ümitli değilim. Kaynaşırız da yani öyle aradığım şeyi bulamayacağım çok net görünüyor. Tabi ki hemen herkesi gözlemledim, eğer insanlar hakkındaki sezgilerim beni yanıltmıyorsa ki nadiren yanıltırlar, yok. Bununla birlikte sanırım çok da umursamıyorum artık. Pes ettim gibi gibi. Sınıfta boş boş oturup çıkışlarda da bizim tayfayla takılıyorum artık.

Bir arkadaşımın liseden arkadaşlarıyla tanıştım. Hem komik hem de duyarlı çocuklar. Her birini takdir etmemek mümkün değil, kendilerini iyi yetiştirmişler. Bununla birlikte daha beni tanıdıkları ilk günden ne kadar noob olduğumu anladılar. Kafa üstü düşerken son anda kurtulsam da dengesizliğim ifşa oldu bile. O kadar ciddi konuşmalar yaptıktan sonra bir anda bütün karizmanın uçup gitmesi saniyeler aldı. Hayat zor... ahah

He bu arada Boğaziçi'ne geçiş yapmayı düşünmekten vazgeçtim. Tabi ki beklendiği üzere ama bu geçmeyeceğim anlamına gelmez yine de. Sonuçta benden bahsediyoruz. Kim bilebilir ne olacağını? Neyse, şimdilik yeter bu kadar. Okula gitmem lazım.