jurnal

lost and forgetten by rhads

yorgos seferis'in bir şairin günlüğü'nü okuyordum. sonra fark ettim ki benim de benzer şekilde yazdığım onlarca şey var -tabi ki kıyas kabul etmez yine de benim için önemli- ama hepsi dağınık. en iyisi bunları daha düzenli bir şekilde yazmaya devam etmek. sonra blog gözüme çekici göründü. hemen her gün yazmaya çalışsam nasıl olur? bunu denemeliyim dedim ve hemen şimdi, bir saniye bile gecikmeden yazmalıyım. şuan uykum var, saat bir buçuk ama yazmam gerek çünkü biliyorum sabah uyandığımda bana her şey gereksiz yahut fazla iddialı gelecek. şuan yavaşlayan beynim kararlarımı fazla eleştirmemi engelliyor bu yüzden belki bir şey yapabiliyorum. herhangi bir şey. * bugün liseden yakın bir arkadaşımla buluştum. aşıklar parkı diye bilinen bir parkta oturduk. hava güzel, park sakin, ağaçlar huzurluydu. o izlediği filmlerden bahsetti, bundan sonra yapabileceğimiz şeylerden konuştuk, dondurma yedik ve yaban mersinine ligarba da denilmesi üzerine konuştuk. ligarba şiirsel bir isim bence. * konudan konuya atlıyorum. evet. aile tuhaf bir şey. sürekli sorunlar yaşadığın ama kopamadığın bir yer. neden aile hep mekansal olarak düşünülür? zamansal olmaya da yatkın gibi geliyor bana. ama henüz o aşamaya geçemedim. * şuanda aklıma ales sınavına giriş yerini yanlış seçtiğim geldi ve bu yüzden sınava giremeyeceğim. hafif bir aptallık var sanırım. * fransızca'da b1 gibi bir seviyeye geldim sanırım, bu yüzden artık şarkılarla çalışmaya karar verdim. derniere danse'ın sözlerinin bu kadar güzel olduğunu hiç fark etmemiştim. sürekli dilimde. 

"je remue le ciel, le jour la nuit, je danse avec le vent la pluie" 

(göğü oynatıyorum gündüz gece, rüzgarla yağmurla dans ediyorum) 

"dans tout paris, je m'abandonne" 

(her yerinde paris'in, kendimden vazgeçiyorum) 

o zaman danse.